Vissen aan de kust van Noordwest Schotland 19-26 september

Een weekje mee zalmvissen met de vlieg in de Polly River in het noordwesten van Schotland met een reeds lang bestaande groep (vlieg)vissers: ik kreeg de kans en de portemonnee kon het hebben. Vismaat Eelco kon en wilde ook wel ‘ns een zalm vangen en we sloten ons bij de uit 12 man bestaande ploeg aan. Hij heeft het grootste deel van onderstaande foto’s gemaakt. Bonusfactor voor ons als zeevissers is dat de op plekken goed vanaf de kant bevisbare rotskust ook op loopafstand van ons verblijf ligt.

Ik had nog weinig ervaring met de begin 2011 aangeschafte 7/8 hengel. Bedoeling was in de zomer ermee aan zee te vissen op geep en makreel. Is er dus niet van gekomen en als groentje opvliegvisgebied: met vliegvis- en zeevissspul óp naar Schotland.

Het was een geweldige visvakantie op een fantastische plek. Hoeveel er ook gedronken, gedold. lekker gegeten én gelachen is, hoe goed de trip georganiseerd was: de dank is reeds gedaan en  ik ga me in dit verhaal beperken tot m’n eigen viservaringen tijdens de week. Dit om uitweidingen te voorkomen.

Er werd in de rivier en water in de buurt op diverse plekken gevist in groepen van twee tot vier man. We gingen meestal met z’n drieén naar zee en visten daar een dagdeel. Het andere dagdeel besteedde ik aan het verleiden van een zalm. 

Voor de zeevisser gewend aan weid water en zwaar materiaal in mij was het even wennen: de Polly is een smalle, redelijk snel stromend riviertje waar zalm op trekt om te paaien.

In zoet water eet de zalm niet en trekt de rivier op van poel naar poel, ligt daar wat, spring daar wat en is alleen maar door ‘m te irriteren te verleiden tot een aanbeet, aldaar meest een garnaal-imitatie. Omdat mijn techniek nog niet ‘je-dat’ is waren de complicerende factoren voor mij de wind, de boompjes, gladde stenen, heel lang gras. Doorzetten dus.

Want het is taaie, redelijk onvoorspelbare en toch ook op sommige punten wél voorspelbare visserij. Ik heb veel geleerd over vliegvissen deze week.

Ook vissen op een naburig meertje met een kortbij gelegen monding in zee leverde behalve een mooi plaatje mij geen vis op. Wel het verlies van m’n geliefde vispetje na een uitglijder over een gladde steen. Gelukkig niet diep genoeg gevallen voor water IN het waadpak….brr.

Het is mij niet gelukt een zalm te vangen. Ik heb één aanbeet op m’n Ally Shrimp mogen noteren, tijdens het allerlaatste uurtje van de laatste sessie. Van 12 man vingen vijf man de acht vissen. Twee van hen visten ook voor het eerst op de vlieg: zij vingen beide twee vissen, waaronder de grootste van de week. De meeste vissen werden op het zelfde stukje river, waar iedereen viste, gevangen. De andere vangers waren de gidsende deelnemers die al enige jaren ervaring op deze plek hadden.

De grootste zalm, ik meen tien pond, begint naar de kant te komen…

Ik ben het vliegvissen leuk gaan vinden. Nog niet besmet door het zalmvirus, maar dat komt nog wel: komende keer vissen bij de spuisluizen en ik heb de vliegenhengel bij me voor een uurtje of wat plekjes afpeuteren met een streamer.

Dan het zeevissen

De andere helft van de vistijd werd dus besteed aan pollak- en makreel-vissen vanaf diverse kanten van een rotspartij: een stek richting open zee en een stek in een rustige baai. De binnenkant leverde makreel aan een verenpaternostertje en meest kleine (soms kelpkleurige) pollak op aan een pilkertje. Aan de zeekant kwamen we de grotere pollakken tegen.

Een half uur durende klim- en klauterpartij door baggerige rotsen leverde een prachtige pollak-stek vanaf de kant op, gedoopt: de Wasmasjien, een diepe inham, waar krachtige stromingen liepen.

Een heel ander gevoel dan duinen en zand…

Ik viste met m’n Spro Top traveler Carp, een stevige karperhengel (3.60 mtr, 3,25 lbs), 17/00 gevlochten lijn, 60/00 nylon voorslag. Het succesvolle aasje bleek bij mij een 30-grams loodpilkertje met aan een splitring een enkele haak (Mustad 3/0) met daarop een sandeel of een witte twister.

Ingooien en laten zinken. Rustig binnendraaien.

Prachtige aanbeten: Niet al te snel binnendraaien en ineens eerst een paar kleine tikjes tegen het aasje: dan rustig doordraaien tot je de vis voelt pakken en wegzwemmen.  Te vroeg slaan leverde geheid missers op. Dan slaan en gaan…Negen van de tien keer zit de haak in de mondhoek en is de te kleine vis redelijk ongeschonden terug te zetten.

Op 20 meter uit de kant een stevige aanbeet. Zwaar stompend komt de vis dichterbij.

De vis is sterk en neemt meerdere meters lijn door de stevig afgestelde slip….Vooral aan de kant is kans op vastraken het grootst tussen kelp of rotsen. Aan de kant mag de vis eigenlijk niet naar beneden kunnen duiken. Op afstand drillen dus. Deze vis is groot en blijft maar doorgaan.

Flink door de slip….

En nóg meer runs, nu harder dan die op grotere afstand, amper te controleren. En het gevreesde gebeurde: deze vis zwon zich dus vast vlak voor m’n voeten op een paar meter diepte tussen de stenen. Dat is het risico van pollakvissen op deze manier. Ik heb een paar minuten gewacht voordat ik de boel heb stukgetrokken.

De enige andere vis die ook de slip aan de gang wist te krijgen, heb ik wél weten te landen na een lekker robbertje knokken: m’n PR ‘pollak vanaf de kant’ staat nu op 69cm.

Het was een mooie en errug gezellige week vissen.