Een rustige dag met weinig getijdeverloop, dus geen hele harde stroming rond de pier. Een plekje in de bocht van de pier, twee hengels, zoute pieren en mesheften. Een hengel voor een schar en een hengel voor een gul. Met dat plannetje arriveer ik rond 12:00 uur. (hw 08:35, lw 16:24: hw 21:05, ik deed het dus weer eens rustig aan..;-) De wind is ZZO rond kracht vier.
Ik blijk niet de enige want Nicolas had kennelijk dezelfde gedachte. -We hadden niet eens afgesproken!- Hij blijkt al een paar uur in de bocht te vissen en heeft al gulletjes en scharren te pakken. Dus snel uitpakken en opstellen geblazen.
Terwijl Nico met zeepieren als aas vis blijft vangen, blijft het bij mij stil aan de hengel met mesheften.
Terwijl Nico weer een vis binnendraait zie ik iets ‘raars’ in de lucht, ik had dit nog niet eerder gezien: een piepklein stukje regenboog. Een fotootje waard.
Het paternostertje met afhouders, beaasd met de zoute pieren, ligt verder weg en deze hengeltop laat gelukkig wel leven zien. Uiteindelijk vinden vier mooie scharren hun weg naar de koeltas. Er valt hier en daar een steenbolkje of een krab van de haak, maar het is lekker vissen geweest met deze hengel.
Als Nico vertrekt, krijg ik nog wat overgebleven pieren, “om ook een gulletje te vangen”. En verdomd, bijna elke ingooi levert vervolgens actie op, helaas meestal zonder een succesvol gevolg. Mesheften zijn vandaag duidelijk niet in trek, pieren des te meer.
De vis die uiteindelijk wel blijft hangen, zwemt zich vast. De beste handelswijze in deze blijkt gelukkig weer te werken: de hengel terug in de steun, de lijn halfslap en rustig wachten.
Een minuutje later loopt de lijn strak en kan ik even later een maats gulletje in de tas mikken.
Een stukje verderop hupsen meeuwen en kraaien rond een kennelijk te grote kop met graat van een gul.
Grappig om te zien hoe ze allemaal hun kansje op een plukje visvlees afwachten.
Nadat de laatste pieren te water zijn gegaan, ruim ik alvast de andere hengel op. Er heeft zich al een tijdje geen schar, laat staan een aanbeet gemeld. Uiteraard precies op het moment dat ik het topdeel in de hoes probeer te krijgen, komt er een vliegende aanbeet. Zelfs een vijftig meter verderop vissende buurman zwaait dat-ie ‘m heeft gezien.
Maargoed, ik ben dus te laat. Het nog niet ingepakte topdeel even netjes neerleggen blijkt de gedupeerde precies genoeg tijd gegeven te hebben om zich te bevrijden. Een laatste worp met een mesheft als aas blijft visloos.
Ik moest binnenkort maar weer eens gaan vissen…
Groeten!
Marc
Vissen met Marc 
Posted on 31 oktober 2014
0