Na een paar gezellige doch visloze uurtjes afgelopen zondag op de zonnige Zuidpier, ga ik vandaag weer eens kijken in de havens van Amsterdam of de harders een beetje willen.
Het is zoeken geblazen, zowel naar een plekje waar je weinig last hebt van de wind als waar harders rondzwemmen. Vooral die combinatie is zeldzaam.
Uiteindelijk op een veelbelovende plek zie ik een vrij kleine harder zwemmen en besluit hier dan in ieder geval lekker een paar uur in het zonnetje te zitten. Rustig aan het broodpapje maken en voeren maar.
Al snel blijkt echter dat dat hardertje onderdeel is van een flinke school, het zijn er meer dan twintig! Ze lijken het voertje interessant te vinden. Elke keer als er een kleine portie landt, zwemmen er meerderen op af en door de wolkende brood heen.
Maar ze eten er niets van, dat is in het heldere water goed te zien. Ook de korstjes aan het oppervlak vinden ze niet interessant. De vissen schrapen af en toe met hun bek over de bodem.
En nu? Eh…blijven voeren. Het spel is begonnen. Er zal er uiteindelijk eentje zijn die het brood wél lekker gaat vinden en dan steekt ie de rest aan.
De korstjes trekken de aandacht van de meeuwen, die steeds dichterbij komen. Het heffen van de hengel is genoeg om ze op afstand te houden.
Het voortdurend neerdwarrelende voer lijkt toch effect te hebben, want de vissen komen snel op de brooddeeltjes in het water af en nemen af en toe een hap. Brood van de bodem pakken ze niet. Af en toe proberen ze een van de drijvende stukjes broodkorst, maar ze worden er niet enthousiast van.
Er cirkelen veel harders rond, er lijken wel ‘nieuwe’ bijgekomen te zijn. Nog steeds niet al te veel interesse in het brood, eerder af en toe een hapje en dan de rest uitspugen. En dan moet ik even slikken.
Uit de diepte komt ineens een enorme harder ook een kijkje nemen. De vissen die tot nu toe op de stek rondzwemmen zijn hooguit 50 centimeter. Deze moet tegen de 80 centimeter zijn!
Deze kolos doet vrolijk mee met het rondje dat de school steeds maakt en neemt zowaar ook af en toe een hap. De concentratie stijgt en ik trek nog maar even aan de slip, effe voelen of ie nog soepel wil starten…
Ok, de hengel mag nu wel in actie komen. Het vlokje moet dus dwarrelen en zweven en telkens moet er een handje broodpap bij om de lijn te camoufleren. Het vlokdobbertje van witte foam staat afgesteld op 20 tot 25 centimeter. Het vlokje is onder water duidelijk te zien.
Lepeltje voer er in, dobbertje erbij en goed kijken wat de vissen doen. En ja hoor, daar komt die grote weer… En lijkt naar het broodvlokje te neigen, maar draait toch weer weg.
Een kwartiertje later is het dan toch raak, een harder van pakweg 45 centimeter is de klos. Echter, als ik rustig aan -en een beetje te nonchalant- m’n fototoestel wil pakken, schiet de vis los.
De vissen blijven hierna nog wel op het voer afkomen, maar lijken nu nóg waakzamer en negeren het brood wat stil ligt of drijft weer volkomen.
De laatste porties broodpap spreid ik uit over een groter gebied en ga verder vanaf de kant vissen, nog steeds op 20 centimeter diepte. Misschien komt die grote harder ‘m per ongeluk tegen…Al snel schiet het dobbertje onder. Een brasem is het vlokje komen halen. Tsja, die ontdekken het voer natuurlijk ook een keer en ze zijn een stuk minder voorzichtig dan de harders.
Het binnenhalen veroorzaakt helaas genoeg herrie op de stek om de harders nu echt genoeg te stuipen op het lijf te hebben gejaagd om deze sessie te beëindigen.
Het was weer een vermakelijk middagje ‘vissen kijken, terwijl u vist’. Het laatste brood is voor de meeuwen.
Groet!
Marc
Vissen met Marc 
Posted on 16 augustus 2016
0