Vakantie vissen: Vissen in Canada Deel 2 13 augustus Port Hardy, Jim’s Castlepoint Charters

Tijdens m’n hengelende leven had ik nog niet eerder een vis langer dan een meter gevangen en ik had de hoop dat die grens hier in British Columbia doorbroken kon worden. Heilbot en zalm stonden erg hoog op m’n lijstje. Omdat we graag een groot stuk van Vancouver Island wilden zien en omdat er daar geen bootje om zelf mee op pad te gaan te huur zou zijn, besloten we een guided vistrip te boeken vanuit Port Hardy, helemaal op de noordpunt. Hier mochten de buitenlanders wel op heilbot vissen. We zouden er drie dagen prima verblijven bij ecoscape cabins, in een prachtige cabin tussen de bomen, hertjes in de tuin enzo.

Tijdens de twee volgende dagen in Port Hardy wilden we kijken of er vanaf de kant iets te vangen zou kunnen zijn.

Op maandag 13 augustus vertrokken we om 06.00 met Jim Hensky van Castle Point Charters uit de haven van Port Hardy om in de ochtend op heilbot en in de middag op zalm te gaan vissen, een ambitueus doel. Jim viste al jaren in het gebied en was ons aanbevolen door een ander vissend contact dat we hadden via het huizenruil-gebeuren. ‘I know Jim, he’s good.’

Eerdere ‘groot-wild’ expedities in het buitenland hadden reeds veel geld gekost, maar waren nog niet één keer, behalve twee weken Noorwegen dan, écht succesvol geweest.

Met drie 50 ponds hengels en stevige Shimano-reels, de onderlijn met circle-hooks 10/0 ofzoiets beaasd met gezouten zalm, octopus en ingevroren haring driftten we op de heilbot op ongeveer 80 meter diep water.

Jim had deze stek eerder in de week bezocht, zodat de GPS precies liet zien dat we ‘op’ de stek waren. Met twee hengels met afhouders werd vanuit de steun gevist en eentje door mij vanuit de hand, al jiggend. Het 3 ons wegende lood naar de bodem laten zakken, een paar slagen opdraaien en jiggen maar. De zee was vlak, er liep nog weinig stroming. De eerste aanbeet liet een half uurtje op zich wachten.

De hengeltop kromde zich en kon ik m’n eerste heilbot met enige moeite naar boven draaien, een vis van rond de 70 cm.

Wow, ik heb m’n eerste heilbot gevangen, geen joekel, maar hij kon op het lijstje worden doorgestreept! Ondertussen was het met bootjes erg rustig op het water, het dierenleven was er overvloedig: veel vogels, maar ook zeehonden, dolfijnen en zelfs enkele bultruggen werden gespot. Op de fishfinder waren af en toe flinke scholen haring te zien.

Ook Petra kon haar eerste heilbot van een centimeter of 60 noteren en bij mij volgde er ook weer eentje van dat formaat. Petra kreeg daarna een tarbot en een kelp-kleurige pollakachtige vis aan de lijn. Haar tweede heilbot was klein. ‘Laten we deze vrijlaten’, zei Jim. ‘Ik denk dat we nog steeds kans op een grotere hebben’. Je mag hier per dag één heilbot per hengelaar meenemen. En ja hoor, even later ineens een stevige dreun op de hengel. Aan de druk was te voelen dat dit een serieuze vis was. Regelmatig werd de slip aangesproken. Ook moest er even geknusteld worden omdat ik was vergeten met de duim de lijn gelijkmatig op de reel zonder lijngeleider te verdelen. Een vastloper omdat je de lijn niet meer kunt opspoelen zou een sneue manier zijn om deze vis te verspelen. Maar na een paar zweterige minuten kwam dan toch m’n grootste ‘ever, so far..’ boven; de heilbot woog 43lbs, omgerekend 19,5 kilo! Niet gemeten, ik ben 1.83.

En het was nog geen 10.00 uur. Dat betekende dat er nog uren beschikbaar waren om een (serieuze) zalm te vangen en Jim voer naar een andere stek, een gekende route waarlangs de zalmen trekken naar hun riviermondingen.

De hengels werden verwisseld voor ruim drieënhalve meter lange, soepele zalmhengels voorzien van een centre-pin 40/00 nylon als hoofdlijn. Langzaam slepen met getakelde ansjovis met drie meter daarachter een flasher met behulp van een downrigger op een vaste diepte stond op het programma. Zag er buitengewoon interessant uit, ik had nog niet eerder op deze manier gevist. De aanbeet zou zich laten zien door een nerveus wiebelende top en soms een catapulterende hengel: de lijn schoot dan los uit de clip op 30-40 meter diepte.

De eerste beet diende zich al aan op het moment dat Jim de tweede hengel aan het beazen was. De hengel voelde ontzettend slap aan in vergelijk met de 50 ponds takel.

Maar… de eerste (wilde) coho-zalm kwam na enig geklungel naar de boot en werd buiten de boot onthaakt. Hij mocht niet worden meegenomen, maar hij telde wel! Dus de coho zalm kon ook van het lijstje. De manier van omgaan met het materiaal na een aanbeet kon nog wel wat beter, en gelukkig kregen we aanbeten genoeg om hierop te oefenen. Er volgden nog twee coho’s voor Petra, en een kleinere chinook zalm.

Een per ongeluk gehaakte rockfish (de oranje-bruine variant) overleefde het niet, maar kwam weer in de voedselketen terecht als lunch voor een baldheaded eagle, die ‘m van het waterroppervlak kwam halen.

Ook kwam er een oranje zeedonderpad boven.

De laatste aanbeet van de middag leverde ook hier de grootste vis en ik was de gelukkige ‘m aan de lijn te mogen hebben. Kort ervoor had een grote vis zich bij me los weten te draaien, maar nu was het wel raak. Een paar minuten later kon er een prachtige chinook van 30 lbs worden geschept.

En na de foto’s ging de ongeschonden vis weer retour.

Wow, twee vissen van ruim boven de meter en alleen maar nieuwe soorten voor het soortenlijstje op één visdag in een adembenemende omgeving! Het kostte dan ook wel wat, maar dat was het ruimschoots waard, wát een visdag!

;

Die avond aten we in onze cabin verse heilbotfilet, gepocheerd in witte wijn, heerlijk!

Groeten!

Marc

;

;