3 en 4 en 5 mei 2012, gepiekt op het goede moment

Stijgende temperaturen, de lente komt er dan toch echt aan. Zou het dit weekend dan gaan lukken weer ’s iets te vangen, misschien zelfs de eerste geep? Zaterdag 4 mei alweer de vijfde competitie-wedstrijd van de IJZZV. Vorige keer had ik een nul, en dat moest niet nog een keer voorkomen.

Vrijdag 3 mei, na het ophalen van het aas voor dit weekend, ben ik voorbij de bocht van de Zuidpier gaan zitten, hopend op een gulletje aan de buitenkant. Hoogwater dit weekend viel rond het middaguur. De N-NW wind was matig. Aan de binnenkant heb ik een uurtje staan vissen voor eenn geep met de bombetta en een reepje makreel. Het water was te bruin, dus dat had eigenlijk geen zin. Maarja, ik had vis zien springen, dus er zou iets rond moeten zwemmen. Ook de gullenhengel leverde niets op, dus dat was een slechte generale voor de wedstrijd…

Zaterdag, de wedstrijddag. Ik trok nummertje vier en dat was nét voor de bocht met nog één buurman ertussen. M’n tactiek bestond uit één hengel voor tussen de stenen met grotere haken voor een gul en eentje met een driehaakspaternoster met kleine haakjes voor een scharretje/wijtinkje op grotere afstand van de pier. Buurman Bas ging goed van start met een aantal gulletjes tijdens het eerste uur. Bij mij bleef het aas onaangeroerd, terwijl ik ongeveer op dezelfde afstand viste. Hoe verder weg, hoe meer last van plukken rood zeegras. Na een paar uur besloot ik met allebei de hengels dichtbij de kant te gaan vissen. Op afstand werd er door de 26 deelnemers nauwelijks wat gevangen. De eerste aanbeet voelde als een mooie vis, en die wist zich gelijk muurvast te zwemmen. Maargoed, er kwam dus leven voor op mijn stek, het ‘ik ga gewoon een vis vangen’-gevoel kwam weer terug. ‘En ja hoor, na een uurtje of drie mocht ik een vangst noteren, een gulletje van 37cm. Pff, in ieder geval geen nul deze keer. Goed gehaakt en dus succesvol teruggegooid, want ondanks maats vond ik ‘m te klein voor de meeneem. Groei nog maar effe door.

Het bleef daarna weer even stil, totdat in het laatste uur een paar flauwe tikjes op de top zowaar wederom een vis aankondigden. Eerst leek de boel vast te zitten, maar ik kon blijven draaien. Ik werd al een beetje blij van binnen. Vlak voor de kant kwam de vis pas boven en ik werd nog blijer, dat was een mooie! Voorzichtig de vis aan de lijn over de stenen omhoog getrokken en laten meten: 53 centimeters. Mooi! Ik zou er de wedstrijd niet mee winnen, maar de prijs voor de grootste van de dag kwam in zicht. Uiteraard ging deze vis wél mee naar huis voor een lekker maaltje. Ik ben er nog niet uit of-ie in de rookoven, in de oven besmeerd met mosterd of pesto, ofwel in de hete olie gaat belanden. Smaken gaat-ie wel, dat is zeker. Tijdens de prijsuitreiking bleek ik inderdaad de grootste van de dag te hebben gevangen, nipt weliswaar, want Tom had er eentje van 50 centimeter. Tóch nog met een prijs naar huis.

Het overgebleven aas heb ik zondag rond de middag opgemaakt voor een gulletje aan buitenkant en ook heb ik het tevergeefs weer aan de binnenkant geprobeerd met de bombetta. Deze keer was er geen springende vis te zien.

Dat opmaken ging trouwens redelijk snel, en dat was vooral omdat de zeepieren ondanks m’n goede zorgen, verse krantjes en voldoende koelte het al hadden opgegeven. Enige vangst bleef uit. Opvallend was een zeehond die zich aan de binnenkant op een meter uit de kant aan m’n buren aan het voorstellen was. Ze konden ‘m bijna aaien.

Bij elkaar opgeteld heb ik tijdens deze drie dagen 12 uur vissend vanaf de pier doorgebracht, met twee vissen als resultaat. Pieken op het juiste moment, zullen we maar zeggen.

Op naar betere vangsten

Groeten!

Marc