21 en 22 augustus Dobberen voor een baars

Ondanks de mooie zomer zit het me al vissend dus niet zo mee. Nu het vangen van een makreel me al nauwelijks lukt, leek het me een goed idee de lat dan maar ietsje hoger te leggen. Een verslagje van twee pogingen tot het vangen van een zeebaars vanaf de Zuidpier. De gebruikte taktiek was het aanbieden van een zager onder een dobbertje dicht bij de kant. Ook dit vind ik prachtige visserij: vanaf of tussen de stenen met de hengel in de hand wachtend op die ene aanbeet uit het niets en dan de explosieve kracht van een baars. Dat wachten kan ook urenlang dan wel tevergeefs zijn, dat mag duidelijk zijn.

De eerste poging -op woensdagavond- begon rond 18:00, het idee was om met afgaand water tot in het donker door te vissen. De spanning in het lijf was goed voelbaar, maar ondanks deze totale focus gebeurde er de eerste uren eigenlijk niets. Het was onbewolkt, weinig wind, weinig stroming. Zoltan was er ook weer met een paar maatjes en had er weer een, ditmaal grote, harder aangehad. Een maat had er eentje gevangen. Zij stopten aan het begin van de avond.

Rond 21:00 begon er hier en daar vis aan de oppervlakte te jagen, wat zich verraadde door opspringende kleine visjes. Uiteraard verhoogt dit de concentratie bij de visser, er kan elk moment iets gebeuren. De ‘one and only’ Rex Hunt zei het al: ‘always keep one eye on the sea’. In de schemering stond ik met m’n rug naar het water te prutsen -iets met afnemende lichtomstandigheden en brildragend- met een wartel die niet goed dicht wilde en een zager die niet aan de haak wilde. Volle aandacht en het duurde maar….Het geluid van ruisend water bereikte m’n oren en het duurde toch wel een seconde of wat voordat ik realiseerde wat dit betekende. Een stuk water links van me ter grootte van een half voetbalveld was één spetterende massa geworden. Ik wist niet hoe snel ik een verenpaternostertje uit m’n tas moest krijgen. Dat ging dus te langzaam, want tien seconden later had de school zich alweer 100 meter naar links verplaatst. Toch maar de veertjes zo ver mogelijk weggesmeten en bij de tweede worp volgde op ruime afstand van de kant een aanbeet. Het bleek een makreel. Op de kant aangekomen wist hij zich met hulp van een steen te bevrijden van de haak en terug in zee te spartelen. De gladheid van de stenen had mee weerhouden snel naar beneden te klauteren…..Nog even met de dobber doorvissen leverde geheel niets meer op. En met nog genoeg zagers over voor de volgende dag, vertrok ik.

De tweede poging op donderdag ging wat vroeger van start. Ik zou eerst met de bombetta wat aan de oppervlakte gaan vissen en daarna weer voor de stenen met een dobbertje en een zager. Het oppervlakte-vissen was wederom kansloos. Wel kreeg ik wat overgebleven pieren en zagers van een vriendelijke heer.  En rond 15:30 gingen op hetzelfde plekje als gisteren deze zagers als eerste te water. Laagwater viel rond 15:00 en hoogwater rond 17:30. Dat zou veel stroming gaan betekenen. Verder waren de omstandigheden behoorlijk perfect: bewolkt, weinig wind, stroming en ook een flinke deining, waardoor het water flink tegen de pier klotste en schuimde. Ik had er zin in, een goed gevoel over m’n plekkie en de concentratie zat gelijk op een goed zen-achtig niveau, de dobber was goed te controleren, heerlijk. En na ruim een uurtje gebeurde het dan, ik zag de dobber resoluut verdwijnen. Even wachten en slaan…….hangen! De karperhengel kromde zich en na een paar minuutjes kon ik de baars (ongeveer 40cm) naar de kant trekken.

Ik had het plekje uitgezocht op de mogelijkheid een vangst tussen de stenen omhoog te kunnen trekken. De baars zette echter ook z’n laatste troef in en met een stevige spartel wist ook deze vis zich te bevrijden. Het was op dezelfde plek als de makreel van gisteren…..De haak bleek bij controle achteraf toch echt nog steeds superscherp. Hm……de gifbeker moet helemaal leeg, geloof ik. Gelukkig was het niet zo’n grote vis, dat was het pleistertje dat ik kon vinden…..(En moet ik niet toch ‘ns over het meenemen van een schepnet gaan nadenken?)

Ja, de beker was nog niet leeg, want eerst verspeelde ik een complete dobbermontage aan een steen en twee uurtjes later volgde de tweede aanbeet. Daarop reageerde ik dan weer veel te nerveus, waardoor de haak terugkwam met twee stukjes zager van ongeveer een centimeter lang. Ik had duidelijk te vroeg aangeslagen en de boel uit de bek van de vis getrokken.

En dat waren de kansen voor deze dag.

Toen de buren vertrokken, mocht ik hun overgebleven zeepieren in ontvangst nemen. Daarmee ga ik op tong vissen, hopend dat deze vrienden wél aan de haak willen blijven hangen.

Groeten!

Marc