12 en 14 september 2013 Kunstaas-vissen en competitiewedstrijd IJZZV

Wát ben ik toch blij dat ik m’n blog niet ‘Marc Vangt Alles/Altijd/Veel’ of iets dergelijks heb genoemd. Ik ben bezig aan een van m’n slechtste (vang)jaren sinds tijden. Als visser wordt je toch afgerekend op het aantal (grote) vissen dat je vangt. Maar ook het niets vangen hoort bij het vissen en ik raak inmiddels wel gewend om te schrijven over ‘niets’. De insteek voor dit blog blijft: ‘Ik ga vissen en schrijf er een stukje over en wie het leuk vind, mag het lezen’.  Als je niet gaat vissen, zul je zéker niets vangen, en zoals inmiddels wel duidelijk mag zijn, ik geniet sowieso wel.

Om de krabben te vermijden hebben Nico en ik donderdag 12 september een paar uurtjes met kunstaas staan gooien vanaf diverse plekken op de Zuidpier. Rond de kop van de pier lag wederom staand want, nu op een meter of dertig uit de kant. (De man schijnt er tóch een vergunning voor te hebben, heb ik hier en daar vernomen). Nu echter was het net tussen de stenen gespoeld en ik hoop van harte dat hij het er niet (of in stukjes) uit heeft weten te krijgen.

Maargoed, een paar uurtjes vissen met pluggen, twisters en een lepel leverde mij wederom….een zeester op. Ja, de goede diepte (in dit geval vlakbij de bodem dus) weet ik altijd wel te vinden, met welk aasje dan ook. Nico had ook niets. Eric, die m’n blog wel ’s had gelezen, was even komen buurten bij ons vissers (Leuk je een keer ontmoet te hebben!). Tussendoor hebben we een paar flinke buien over ons heen gekregen. De voorspelling van de Buienradar was niet helemaal raak deze keer… en daar zijn regenpakken voor uitgevonden. Gelukkig had ik die toch maar in de tas gestopt. Nico ondervond dat veel warmtepakken, waaronder het zijne, niet waterdicht zijn. Het is lekker warm op z’n nieuwe (sneller dan het OV) scooter, dat dan weer wel.

Dat de fiets ook niet alles is, bleek op de heenweg naar het busstation voor de bus naar IJmuiden. Een oudere heer voor me sloeg ineens linksaf, zonder te kijken of zonder richting aan te geven, op een toch best drukke Kinkerstraat in Amsterdam. Geen valpartij of iets kapot (de keramieken oogjes van de hengel sneuvelen bij mij vaak door een onverwachte tik), maar ik blijf het wonderlijk vinden hoe sommige mensen zich ‘alleen’ kunnen wanen op dat soort plekken. Toen hij me, aan de overkant aangekomen, ook nog (tóen pas, de held!) voor ‘lul’ uitschold, tja, toen kreeg hij wat woorden van me terug.

Omdat de eerste competitiewedstrijd na de zomer van de IJmuider Zuidpier Zeevis Vereniging (IJZZV) voor zaterdag 14 september op het programma stond onderwierp ik een dag eerder m’n onderlijnenmap aan een selectie- en herstelronde. Ik had vrijdag de dertiende voor het eerst pieren en zagers kunnen kopen in Amsterdam. Handig, want dan hoef ik daarvoor niet de stad niet meer uit. Vissen ging ik die dag toch niet, gezien de vele regenbuien. Gelukkig vind ik de voorbereidingen ook geen straf om te doen. Voor de eindoverwinning doe ik al lang niet meer mee, maar een leuk resultaat tijdens een wedstrijd, ik ben er altijd blij mee.

Tijdens deze wedstrijden wordt er met twee hengels gevist, zodat het voor de hand ligt eentje dichtbij te leggen (plan A) en de andere ver(der) weg (Plan B). Op die manier kun je redelijk snel uitvinden waar vis zit. Opnieuw begon ik vol goede moed met vissen, wel wetende dat de concurrentie van de krabben het ook nu weer lastig zou maken vis te vangen. De weersvooruitzichten waren ook voor vandaag niet geweldig: veel regen en wind uit het noordwesten. Een viswedstrijd in dat soort omstandigheden heeft niet m’n voorkeur, maar ach, ze zijn voor iedereen gelijk. Je moet je op álle aspecten goed concentreren (van het beazen van je haakjes tót het niet laten wegwaaien cq. omvallen van je spullen). En je wordt niet afgeleid een praatje te maken met deze of gene. Je ‘komt er lekker in’: de mij zo dierbare vistrance.

Ondanks deze voorspelling hadden we tijdens het eerste uurtje de wind in de rug, zuidwestenwind dus. En het was droog. Vreemd, vonden we, hoe je er bijna 180 graden naast kunt zitten als windvoorspeller. En ik ving weer ’s een krabbetje.

Er kwam echter een bui uit het zuidwesten aan, de wind viel stil en bám, daar was het: de noordwestenwind en de regen. Een mooi staaltje natuur dus maar weer. Helaas trok de wind aan tot kracht zeven á acht Bft zodat de wedstrijd na tweeënhalf uur werd gestaakt. Er zijn wat paraplu’s en hengelsteunen gesneuveld. Bij mij is alles heel en staande gebleven, foto’s maken lukte me niet meer.

Hoewel ik ook vandaag geen enkele vis heb gezien, bleken er door de kleine dertig deelnemers bijna zeventig stuks te zijn gevangen, waaronder een mooie tong.  Hier is meer informatie over deze wedstrijd te vinden. In mijn buurt ving niemand iets. Vreemd genoeg, bijna alle (achter)namen beginnend met een B bleven vandaag visloos. Terwijl we toch echt zélf ons lootje met pleknummer hadden getrokken. Hoe dichterbij je viste, hoe minder last je had van de aasverslindende krabben. Het merendeel van de vangst bestond uit slijmvissen(!) vanaf de waterlijn tussen de blokken. En die visserij beheers ik (nog) niet, sterker nog, ik had er niet eens aan gedacht. Het is écht een wedstrijd-methode: als plan A en B niet werken, doen moet plan C maar een visje brengen: een leermomentje voor mij.

Groeten!

Marc