8 December 2013 Vreemdgaan in het Twiske: alles aan de spinner

Ook vandaag was de Zuidpier weer eens gesloten wegens de wind. Gelukkig stond er een visdagje gepland in Het Twiske, het natuurgebied boven Amsterdam Noord: met een groep vliegvissers (samengesteld uit  personen uit deze en van die) achter de snoeken aan. Een beetje vreemdgaan dus, maar toch ook weer niet.

Omdat ik het vliegvissen bij veel wind, zacht gezegd, nog niet echt beheers, had ik ook een spinhengel (15-35 gram) meegenomen om te kunnen vissen waar er voor de vliegenhengel (7-8) teveel wind stond.

Na een uurtje fietsen (wat weegt dat zoetwaterspul toch lekker weinig..) dacht ik de afgesproken plek bereikt te hebben, maar ik zag niets of niemand. Nu was ik ook nog nooit in dat stukje van Het Twiske geweest, dus wist ik ook niet goed waar te zoeken. Even een broodje eten op een bankje bij een driesprong en een plannetje maken. Om nou gelijk in de mobiel te gaan hangen…

Op de kaart leek het zelf alsof ik de afgesproken plek al was gepasseerd. Ik besloot een stukje terug te gaan en ach: acht vliegvissers in de buurt, ik zou er vast wel eentje tegen gaan komen. Ik begon te vissen in een slootje waar ik de wind mooi in de rug had om van daar verder de slootjes af te struinen.

Snel een klein zelfgeknutseld streamertje aan de leader en gooien maar. Het was even wennen, maar het voelde al snel eigenlijk best lekker. Ik haalde redelijke afstanden, de lijn strekte zich mooi en kwam niet in de knoop. Deze werpoefeningen leverden geen vis op.

Het zelfde stukje water viste ik met de spinhengel nogmaals af met wederom een eigen creatie gemaakt van een beessie: zo’n rage van een jaar of wat terug.  Ik had er nog niet mee gevist en de ondiepe slootjes van Het Twiske leken me een mooie plek om m eens nat te gaan maken. De oranje versie (zie foto hieronder) had onder water duidelijk een betere actie dat de witte, maar kon er geen snoek mee verleiden.

Bij het vissen gaat het voor een groot deel om het vertrouwen in waarmee je vist. Omdat ik dit soort visserij ‘vroegah’ altijd met spinners deed, ging er voor het volgende slootje dus een spinnertje aan de speld.

Ik had hier de wind schuin tegen, maar het spinnertje liet zich redelijk werpen. En na een worp of zes, jawel: een kolk, lichte druk die weer wegvalt, rustig doordraaien en een tweede nu wel succesvolle aanval. Leuk, na al die jaren weer eens een snoek te vangen. En natuurlijk aan de spinner.

Wel was ik een klein beetje teleurgesteld in de kracht van het beestje. Een makreel die nog niet de helft in lengte haalt is vele keren sterker, zelfs een gul van 40 centimeter lijkt meer weerstand te bieden. Maargoed, de omstandigheden zijn ook wel ietsje anders en het is ook wel eens leuk een foto te kunnen maken terwijl de vis nog te water is.

Bij het derde slootje had ik opnieuw de wind in de rug zodat de vliegenhengel weer aan de beurt kwam. Aan de overkant stond een andere visser, ik kon niet zien wat hij precies aan het doen was, maar ik dacht dat het een van de vliegvissers was. Hij had mij ook in de gaten en kwam even later even kijken. Hij viste met reel en groot rubber en had geen vliegvissers gezien.

Wel wilde hij graag m’n hengel even bekijken en voelen, want ja: “Vliegvissen op snoek is toch wel het mooiste”, zei hij. Hij gaf wat werptips, deed één en ander voor en keurde m’n hengel zeker niet af. Tot slot kreeg ik nog een mooie streamer van hem, ruim groter dan mijn bouwseltje. Dat voelde gelijk heel anders dus ik heb weer wat staan oefenen. Nog bedankt, Nol!

Intussen bleek m’n telefoon te zijn gegaan en Don had gebeld. Het bleek dat ik in de ochtend op een paar honderd meter afstand van de verzamelde auto’s mijn broodje had zitten eten. Het vele riet met weilandjes en slootjes daartussen in dat stukje Twiske heeft de vissers uit m’n zicht gehouden. Ik was nog nét op tijd voor de erwtensoep en het broodje worst. Er waren een paar snoekjes gevangen.

Na deze lunch was er bij vertrek van de eerste visser enige consternatie omdat het hem lukte achteruit een greppel met slootje in te rijden. Eventjes iets te ver achteruit gekeken…Gelukkig was één poging genoeg om de auto er weer uit te trekken en er was geen schade.

Vanaf daar liepen we Het Twiske weer in en het vissen in de slootjes daar leverde me zowaar een tweede snoekje op. Uiteraard was ik met de vliegenhengel begonnen. Na een worp of acht wisselde ik deze toch maar voor de spinner. De wind stond nét niet lekker voor mijn werptechniek met grote streamers.

In de tweede worp met de spinner kwam het aanbeetje een meter of twee uit de kant. De streamer was dus al acht keer over deze plek gegaan.

Wel, het vreemdgaan op het zoete beviel me vandaag prima. Het Twiske was er een prima plek voor. Alleen moeten die snoeken wat vaker naar de sportschool.

Groeten!

Marc