25-01-2014 De reiger en de fiets

We gingen vissen in Het Twiske, Nico en ik. Op snoek en in een optimistische bui besloot ik slechts de vliegenhengel met wat spulletjes in het kokertje en in de zakken mee te nemen. Dat optimisme had me even over 11:00 uur doen vertrekken om per fiets om 12:00 uur op de afgesproken plek aan te komen. Nico heeft een scooter.

Ik bleek, ondanks de wind mee, een kwartiertje meer nodig te hebben, want toen ik de afgesproken plek al voorbij was gereden, ging de telefoon, “of ik al in de buurt was”. Ik had me niet al te veel kunnen inspannen want ik had m’n complete warmtepak al aan. Niet handig om zwetend aan te komen, het afkoelen gaat dan twee keer zo hard…

De eerste stek in de luwte leverde niets op en ik vond het best lastig om zo’n grote streamer met die spaghettistok door de lucht te verplaatsen. Er was iets meer wind dan ik had ingeschat. Op vijf meter afstand achter me begon het bosje. Het werpen ging niet zo lekker. Nico viste met een plug en had uiteraard geen probleem het ding te werpen.

De tweede stek was een stukje verderop: een paar veelbelovende, iets bredere sloten tussen kleine weilanden. Hat zag er ‘snoekerig’ uit, met nog wat riet en hier een daar een boom in het water. En ik kon de rugwind benutten om iets verder te kunnen gooien.

Nico was al wat doorgelopen en riep me toen hij voorbij het inhammetje was gekomen. UIt m’n ooghoek had ik daar inderdaad al een reiger gezien, maar het leek alsof hij aan het opvliegen was, dus ik keek steeds maar kort. Wat er aan de hand was drong niet tot me door.

Nico zag het. De vogel had een mollenklem aan één poot, direct boven z’n klauwen. Het zag er bloederig en niet goed uit: het bot was te te zien en de klauw wapperde een beetje bij elke vergeefse poging tot opstijgen. De mollenklem zat nergens aan vast maar bleek te zwaar.

Een mollenklem?…in een weiland?…in een recreatiegebied, Het Twiske?…bóven de grond in een door mollen doorploegd weilandje? Wie verzint zoiets??? Op die manier kun je er als wandelaar ook met je voet in terecht komen. Of je moet je hond uit dat ding peuteren. Er was nergens een verbodsbordje te zien voor dit gebiedje, laat staan een melding dat er klemmen stonden…

Nico had gelukkig een doek bij zich en hield daarmee de kop vast, zodat ik kon proberen de klem open te krijgen. Dat lukte en de vogel was bevrijd, maar hij bleef, waarschijnlijk in shock, liggen. Wat nu..?

Even later probeerde Nico de vogel wat op te porren, maar de klauw deed het echt niet meer en opstijgen wilde ook al niet lukken. Na een paar meter paniekerig strompelen dook de vogel ineen in een afgekalfd stukje oever naast een boom.

Ik heb gebeld met een vogelopvangcentrum en de situatie voorgelegd. Dat gesprekje eindigde met -wat ik al vermoedde- het advies om het dier uit z’n lijden te verlossen. “Wel even goed rondkijken of er niemand in de buurt is.”

De reiger lag ineengedoken te schuilen aan het water en ik wilde ‘m geen klap op z’n kop geven of de nek omdraaien. Een vis voor consumptie is dan toch wat makkelijker. Nico ook niet en we mompelden iets over ‘moeten we ‘m weer vangen’, ‘natuur z’n beloop’ en ‘vossen’ naar elkaar.

Een stukje verderop in dit knollenlandje lag trouwens een prachtige Amsterdamse stadsfiets, op slot. Geen mens te bekennen geweest in de tijd dat wij hier visten… Zou er een relatie zijn tussen de klem en de fiets? Ik kom hier niet zo vaak, het zal hier allemaal kennelijk zo moeten…

De lol was er op deze plek nu wel af en we verkasten naar een haventje met mooie lange steigers, kleine visjes langs de kant en diep genoeg met een mooie donkere bodem. Maar nee, het gepeuter tussen de palen gaf geen actie.

Een stuk terug visten we nog één slootje af. Het lag beschut tegen de stevige zuidoosten wind, zodat hier het werpen met de streamer het lekkerst ging. Ik kon ‘m zowaar op plekjes krijgen waar ik wilde, precies tussen een paar rietstengels enzo. Het slootje was een meter of vier breed zodat de afstand hier geen issue was.

Het gewerp en gezwiep heeft ons geen vis opgeleverd, maar het was droog…De vliegviswerptechniek begint wat aan te slaan in m’n motorisch geheugen. De terugweg fietsen met wind tegen ging wederom langzaam om te hoge verhitting te voorkomen, ik heb m’n sportdagje wel weer gehad….. En het wordt nu toch echt wel weer eens tijd de zee op te gaan zoeken.

Groeten!
Marc