Zuidpier 10 februari 2014 Het mysterie Vissen

Er was weer eens een voorspelde dag met weinig wind, vissen dus! Met twee hengels achter de gul aan. Er begint weer plek in onze vriezer te komen omdat gisteren de laatste twee gulletjes in de soep zijn beland.

Wat ook plek in de vriezer zou maken is het verdwijnen van de inmiddels grote hoeveelheid mesheften en zoute pieren. M’n geloof in diepvriesaas is niet al te hoog, maarja, om het nou in de vriezer te laten liggen of weg te gooien…

Hoog water viel om 12:53 uur en ik startte rond 11:30 uur. Er stond nog wat wind uit het zuid(west)en. Een hengel ver weg voor een scharretje en eentje dichtbij voor een gul.

Het was nog niet druk, maar de reeds aanwezige vissers hadden al wat vis in de emmers. Uiteindelijk stonden we met vijf man op een rijtje. De scharren gaven niet thuis dus de tweede hengel ging ook onder de kant voor een gul.

Ik was de minst gelukkige vandaag met slechts één, precies maats, gulletje en eentje die nog veel meer moet (en kon) doorgroeien. Ik heb slechts viermaal beroering aan m’n hengeltoppen mogen waarnemen.

Het moment van vissen is ‘goed’, rond hoog water, check. Is het de ‘plekkerigheid’ van deze pier? Was het mijn aas? De montage? De afstand? De focus? Of…weet niet/geen mening?

Omdat niemand het mysterie ‘Vissen met de hengel zonder elektronische hulpmiddelen’ volledig en altijd kan doorgronden, zal het antwoord op mijn magere vangst uit een combinatie van bovenstaande dingetjes bestaan.

Hoewel, uiteindelijk ving ik m’n enige visje op een diepvries mesheft aan de linkerhengel, terwijl ik aan de andere hengel met pieren van Bertus (nog bedankt!) aan het vissen was. Ook lag die montage zo ongeveer bij hem voor de deur.

De afstand namen we allemaal ongeveer hetzelfde en ook de montages verschilden nauwelijks, behalve dat mijn haken groter waren dan die van bijvoorbeeld Bertus.

Gedurende de sessie nam de wind steeds verder af en kon de muts af en het jack open. Ik stond eigenlijk best lekker in deze lenteachtige omstandigheden en had er genoeg vertrouwen in om uiteindelijk slechts een klein stukje te verkassen. Want Bertus vond het maar zielig dat ik niks ving, ik moest maar op zijn plek komen vissen. Ik hield een meter of acht afstand.

Dat leverde dus die ene troostprijs op. En ik vond het eigenlijk wel prima, het ene gulletje had m’n adrenalinepeil niet doen verhogen en de focus op vangdrang bleef laag. M’n geloof in diepvriesaas is niet erg gestegen. Het mysterie Vissen zal me een volgende keer opnieuw gaan verbazen.

Trouwens, het gerucht ging dat Simon ook weer heeft huisgehouden onder de gulpopulatie.

Groeten!

Marc