5 maart 2014 Zuidpier Een slechte visdag…

Gelijk een stier die voor het eerst weer van stal mag, pedaalde ik vandaag om 10:30 de Zuidpier op. Eindelijk weer eens lekker een dagje op de pier in de zon zitten en vissen vangen enzo. Twee weken niet gevist, dus ja, wat moet je? Ik had gisteren al levende mesheften en verse pieren ingekocht en optimistisch begon ik op m’n eerste stek van de dag.

Dat de prachtige omstandigheden vandaag eigenlijk slecht waren om iets te vangen, nam ik maar even voor lief, ik wou gewoon naar buiten, met hengels. De weinige wind die er was, draaide van noordwest naar zuidwest. Het was onbewolkt en de zon deed goed z’n best. Om 14:25 uur zou het laag water zijn en om 18:32 uur zou het water zijn hoogste punt weer bereiken.

Ik had dus eigenlijk ongeveer zes uur om stuk te slaan voordat het weer een beetje zou gaan stromen. Ik had er twee hengels voor meegenomen en m’n nieuwe fotocamera voor de betere kwaliteit plaatjes.

Het was goed toeven, mutsen konden af en de jasritsen konden open. Gelukkig had ik ook de zonnebril in m’n tas gemikt.

De strandlopertjes namen een lekker badje.

Er werd druk gevist, deze boten hebben urenlang rondgesleept. Er moet dus wel wat te vangen zijn…

Er was nauwelijks wind en gelukkig uit westelijke richting.

Rond 14:00 had ik nog steeds geen stootje gezien en en het aas bleef ook door kleinere snoepers onaangetast. behalve m’n traditionele zeesterretje.

Na wat wikken besloot ik toch maar te verkassen naar een plekje voorbij de bocht.

Al kwam er bij diverse buren een enkele vis boven, veelal klein, mijn hengeltoppen bleven roerloos.

De kop van de pier was drukbevolkt maar ook daar kwamen geen geweldige berichten vandaan.

Eindelijk, rond 16:00 begon de vloedstroming in te zetten en ik was er helemaal klaar voor: mentaal voorbereid op de actie. De enige aanbeet die ik kreeg, zette in tijdens een gesprekje met de vertrekkende buurman. Bij het pakken van de hengel bleef mijn lijn achter de steun hangen. Het gefröbel met de lijn, de scheefhangende steun en de hengels gaf de vis tijd te ontsnappen.

Het was inmiddels alweer tijd geworden voor de zonsondergang en bij mij raakte de fut er een beetje uit. De bus van zeven uur zou me naar huis gaan brengen zodat ik om 18:30 zou stoppen. Het binnendraaien van de tweede hengel werd belet door vastzitten tussen de stenen.

Stroomopwaarts gelopen kreeg ik het breeklijntje gebroken en er bleek zowaar een gulletje aan te zitten: ondermaats, voor in de bek gehaakt, geportretteerd en weer groeiende. Weer eentje voor het lijstje van ‘de laatste draai’.

Eigenlijk was deze vitamine D rijke dag een fantastische illustratie van het oude spreekwoord: Een slechte visdag is altijd beter dan een goeie dag op ’t kantoor. Bij m’n volgende vistrip ga ik weer ’s rekening houden met het tij.

Groeten!
Marc