4 mei 2014 Zuidpier

Met zo weinig wind als vandaag was daar een nieuwe kans de geep achter de grote schubben te gaan zitten. Zeker omdat het de rest van de week weer wat winderig en nattig wordt.

De eerste stop werd vanaf 13:00 het blokkendammetje bij de Marina. Ik zie er nooit iemand vissen en ik kom er ook nooit, maar het lijkt me een veelbelovende geepstek. Dankzij het windje kon ik de dobber mooi langs de stenen laten gaan, maar na een uur was er nog geen actie geweest en ook geen teken van aanwezige vis. Verkassen dus en een volgende keer opnieuw proberen.

Op de pier was het behoorlijk druk. Veel wandelaars en vissers aan de buitenkant. Een plekje aan de binnenkant was dus snel gevonden. Reeds bij de tweede worp kreeg ik beet en de eerste (62 centimeter) was binnen. Een klein half uurtje later volgde nummer twee (60 centimeter). Dit goede begin stokte helaas al snel, ongetwijfeld omdat het water z’n laagste punt ging bereiken. De stroming viel dan ook weg en het water werd troebeler.

Tot twee maal toe zag ik een geep tot onder de kant m’n aasje volgen en weer afslaan. Ook sprong er eentje over m’n dobber. Genoeg te zien, maar weinig te vangen. Gelukkig kan ik daar ook van genieten. Babbeltjes met langskomende IJZZV-maatjes lieten de tijd ook lekker opschieten.

Petra fietste vandaag van Castricum naar Zandvoort en sms’te dat ze ‘even’ langskwam op de pier…met lekkere broodjes en wat te drinken: een onverwachte en welkome lunch op een mooi moment, gezellig!

Actief vissend hoopte ik vervolgens aanbeten uit te lokken. Ene K. uit A. kwam samen met z’n zoon langsgefietst. Zij hadden een tasje vol gepen bij zich, met zinkende bombetta’s spinnend gevangen. Ik viste met m’n vertrouwde drijvende variant en een lange onverzwaarde haaklijn die ik heel langzaam binnenhaalde.

Volgende keer gaat er dus zeker ook een zinkende bombetta mee. Op zo’n zonloze dag als vandaag kun je hiermee dieper vissen zonder een loodje aan de haaklijn te hoeven doen. En wordt wellicht door de snelheid een aanbeet eerder uitgelokt. Maar dan zouden er wel genoeg moeten zitten om voedselnijd op te wekken.

Rond laag water kolkte het ineens rond mijn dobber en na wat schokken schoot de vis weg. Aan de lichte spinhengel (10-35 gram) voelde deze wat groter en dat was-ie ook: 68 centimeter, de grootste tot nu toe dit seizoen.

Een schooltje paaiende gepen kwam een meter of twintig uit de kant aan de oppervlakte en spetterde zich snel richting de Noordpier zodat ik toch weer te laat was om dit met het fototoestel vast te leggen. Terwijl het cameraatje klaar lag, lieten ze zich natuurlijk niet meer zien. Enkele volger van het aasje bleef uitlokken dat ik steeds opnieuw de laatste worp maakte. De wind was gaan liggen en het leek warmer te worden. Het was lastig stoppen, maar de rommelende maag besloot dat dit wel beter was.

Voor nu las ik even een kleine geeppauze in en is het tijd voor iets anders. Waarover snel meer…

Groeten!

Marc