12 Juli 2014 De harders van Amsterdam: Ja Ja!

Het kan snel gaan in de visserij. Zo kan je jarenlang ‘hardermaagd’ zijn, en na een weekendje ‘doorhalen’ moeten ze ineens voor je gaan uitkijken.

Hier is nummer twee, ruim 60 centimeter. Uiteraard weet ik nu niet ineens alles van het vissen op harders maar ik begin het door te krijgen. De volgende uitdaging wordt om er twee tijdens één sessie te vangen.

Het begin was niet veelbelovend. Aangekomen op de stek zag ik er al wandelend niet één zwemmen. Nu was het door de lichtval lastig met de polaroid onder het wateroppervlak kijken. De wind stond voor hier goed en ik besloot te blijven. “Ze zitten er gewoon en zullen vast wel weer een keertje langs komen.”

Hetzelfde ritueel als gisteren: eerst wat korsten te water, daarna rustig het grondvoertje klaarmaken en de hengel optuigen. Dit alles ver van de waterkant.

In de gauwigheid had ik niet gezien dat het meegenomen blik hondenvoer een blikopener nodig heeft. Met een lijnknippertje kan je een blik ook openkrijgen, het duurt alleen wat langer.

Na het voeren moet je volgens de kenners de eerste tijd vooral de hengel nog niet gebruiken. Dat lukt mij minder goed en na tien minuten was ik vissende.

Na een half uur zag ik uit m’n ooghoek een grote staartvin. “Goed, ze zijn er en ik heb ze nog niet bang gemaakt”, dacht ik van achter de hoge grassprieten. Om de paar minuten gingen er een paar korstjes en brokjes grondvoer te water. En vol spanning volgde ik het vlokdobbertje er tussen.

De opwinding steeg toen de harders na een kwartiertje naar de korsten begonnen te happen. Niet alleen dicht bij de kant, maar ook verder uit de oever. Door de loodverdeling wat te veranderen liet ik een korstje aan de haak hier tussen meedrijven.

Dat harders niet helemaal gek zijn bleek hier maar weer: een vis pakte m’n korstje en spuugde het binnen een seconde weer uit. Prachtig om te zien, maar toch jammer. Het korstje werd door de andere vissen totaal genegeerd.

De korsten waren inmiddels weggedreven en werden nu uit het water gepikt door een paar eenden en -van boven- een groepje meeuwen. In een poging ze te verjagen, dacht ik ook een kolk gezien te hebben. “Shit, ik heb de vis ook verjaagd…”

Opnieuw bijvoeren en de boel een paar minuten aankijken. Toch weer een flankende vis in de buurt. “Ze zijn er nog. Vlak tegen de stenen!” . Het leek me goed de loodjes nu zo te verdelen, dat het vlokje ongeveer 20 centimeter onder water bleef. Dan kon het een stukje over de stenen komen waar de harders toch weer druk aan het azen waren.

Ik hoopte op een opportunist die in het voorbijzwemmen even dat vlokje meepikte.

En die kreeg ik ook. Prachtig om te zien hoe de harder het vlokje pakte en rustig doorzwom. M’n dobbertje zwabberde ter bevestiging dat inderdaad mijn vlokje was gepakt…. Hangen!

Iets beter voorbereid dan gisteren had ik m’n fototoestel al schietklaar binnen handbereik zodat hier een aantal met links genomen actieplaatjes volgen.

De kieuwgreep deed het weer en ook nu zat het haakje mooi in het scharnier.

Het losmaken ging gelukkig sneller dan gisteren. Teruggezet schoot de vis snel weer weg.

Het ‘nabrasemen’ ging ook wel lekker deze keer. Ik mocht er drie in vijf minuten aantikken.

Ook hier is de kieuwgreep erg fijn, omdat je ze dan half in het water kunt onthaken en je het slijm zodoende vermijdt.

Dat het er niet meer werden was omdat een politieagent me op m’n vispasbescheiden en identificatiepapieren ging controleren. Alles in orde -natuurlijk 😉 – en na een interessant praatje over de (wat mij betreft overbodige) ingewikkeldheid van het huidige vispassysteem, waren de brasems weg. Maargoed, het was weer fantastisch allemaal. Een prachtig alternatief…

…voor als de pier bijvoorbeeld weer eens in de mist gehuld is.

 

Groeten!
Marc