Vakantievissen in Spanje: augustus 2014 Gijon en (aan de rand van) Galicië

De zomervakantie zit er helaas weer op. We hebben dit jaar twee weken in Noord-Spanje doorgebracht. Huizenruilvakantie met een familie in Gijon, een centraal gelegen havenstad in de prachtige provincie Asturias. De stad is een mooie uitvalsbasis om beide kanten op vele mooie dingen te zien. We bekeken een groot deel van deze prachtige kuststreek (natuurlijk 😉 ) vol met stranden en bergen (Picos de Europa!) en stadjes (Bilbao!) en haventjes en musea (Guggenheim!, Centro Niemeyer!). En natuurlijk gingen we ook lekker ‘etendrinken’ (Jamon!, Quesos!, Pinxchos!, Cider!, Vino!) én het eigenlijke onderwerp van dit verhaal: vakantievissen.

Het tijdelijke wonen in Gijon gaf me namelijk eventjes de luxe om op een kwartiertje lopen van huis in zee te kunnen vissen. Er zijn diverse piertjes en twee stranden. Het getijdeverschil is hier groot, zodat een vis-sessie goed moest worden getimed. Maar er was vanalles te doen.

Zeven vakantievissessies op drie plekken zijn het geworden, zes vissoorten heb ik aan de haakjes gekregen. Er is deze keer -wegens het kleine formaat, dan wel de oneetbaarheid- niet mee gekokkereld. Het strandvissen had ik vooraf al geschrapt van het lijstje ‘mee te nemen visspul in het vliegtuig naar Bilbao’, wegens geen zin om al dat zware en lange spul mee te sjouwen en er op het vliegveld achter te komen dat de rugzak te zwaar of te groot of wat dan ook is.

Mijn uitrusting bestond deze keer echter toch weer uit drie (reis)hengels: karperhengel, spinhengel en vliegenhengel. Een doosje kunstaas, een doosje kleinmateriaal (haakjes, watertjes, een doosje vliegjes, een paar rolletjes (onder)lijn en een paar loodjes tot 80 gram.

Natuurlijk moesten de onvermijdelijke bombettas en wat andere dobbertjes ook mee. Genoeg om diverse aanpasbare soorten visserij te kunnen doen en het paste best maar weer nét in m’n rugzak (19 kilo bleek het totaal te wegen, we moeten toch maar eens een weegschaal kopen, dan kan ik toch nét dat beetje meer meenemen…).

Via een tevoren gelegd contact via de ‘homelinkers’ zou ik tijdens deze vakantie ook een dagje gaan vissen met bloggende visser Manel in de buurt van playa de las catedrales, ongeveer anderhalf uur rijden vanaf Gijon. De exacte datum spraken we een paar dagen tevoren af. We hebben ter plaatse voor een paar dagen een auto gehuurd.

Het weer kan hier nogal grillig zijn. Hoewel tijdens onze vakantie genoeg regen en stevige wind voorbij is gekomen, hebben we toch heel veel uurtjes zon kunnen meepikken. Ook was de temperatuur gemiddeld een paar graden hoger dan in Nederland. Gecombineerd met frisse zeewind werd het nooit te warm, heerlijk!

De vliegenhengel had thuis kunnen blijven, maarja, dat spul weegt weinig en wie weet was er wél een mogelijkheid geweest. Ik had vooral driekwart van m’n kunstaas ook niet hoeven inpakken. Een los waadpak en schoenen met spikes heb ik niet. Voor het ‘echte’ vissen in die regio krijg je hiermee wel veel meer mogelijkheden. Het schepnet was ook al heel snel afgevallen, hoewel dat ook goed van pas had kunnen komen.

Je kunt op de vismarkt of bij de supermarkt terecht voor allerlei soorten als aas te gebruiken (inkt)vis en garnalen. Voor wormen en allerlei soorten zagertjes kun je terecht bij de minstens vijf hengelsportspeciaalzaken in de stad. Er zijn vanuit Gijon charterboten die op ‘bonito del norte’ vissen. Vanwege de prijzen hebben we dat niet gedaan.

Bonito lijkt in deze buurt nog niet overbevist. Bijna elke viswinkel verkocht bonito’s van pakweg zes tot acht kilo voor twee euro de kilo. Verse congeraal kostte hetzelfde, zodat we de visverkopers bij ons om de hoek teleurstelden doordat we slechts vier ons wilden in plaats van twee kilo. Wij wilden deze vis slechts een keertje proeven. Gebakken in een flinke laag olijfolie met knoflook was het niet slecht en inderdaad een beetje palingachtige smaak.

De eerste

Reeds bij de eerste wandeling langs de drukke boulevard en het volle strand van Gijon bleek dat de meeste vissers op de door onze ‘homelinkers’ aangeven plek met dobbertjes tegen de rotsen aan visten. Strandvissen kan hier alleen in de nacht. We hebben eenmaal vissers hengels zien uitpakken op het strand.

Dat dobbertjes hier vooral werden gebruikt was prima. Dat betekende dus bombetta-time voor mij! Inktvis en garnalen uit de diepvries bij de supermarkt halen en vissen maar. De specialisten ter plaatse gebruikten trouwens levende garnalen als aas en lieten foto’s zien van onlangs op andere plekken gevangen enorme dorades.

Het was nogal noordwestwinderig waardoor de branding steeds steviger werd en af en toe de boulevard nat spetterde.

Er was nog nét te vissen met een 20 grams bombetta. Petra kwam toevallig aanwandelen, mooi op tijd om m’n eerste vangst van de vakantie vast te leggen, een zeebaarsje aan een reepje inktvis.

Het bleef bij een eenmalig tripje naar deze plek. Je staat hier achter een stalen reling en midden tussen de wandelaars. Ik heb hier niet meer gevist. Op schoenen zonder spikes zou ik hier niet vanaf de droogvallende rotsen bij laag water gaan vissen. Je staat dan op de rotsen ruim dertig meter vanaf de boulevard, een meter of vier lager.

Aan de westkant van de stad, vlakbij het aquarium (trouwens ook het bezoeken waard!) liggen twee piertjes met daartussen een veel rustiger strandje.

Vanaf deze piertjes is ook prima met een loodje op de bodem vissen. De bodem aan de buitenkant het piertje is behoorlijk ‘glad’.

Je vist eigenlijk in een uitgediepte havenmonding. Ik heb hier slechts twee onderlijntjes wegens vastzitten verloren op meerdere uren vissen.

Het leek dus wel ‘m’n Zuidpiertje’ in het klein. Dus het werd ofwel vissen in de bocht of op de kop. In de avond dat ik er zat, visten de ‘locals’ op de bodem met één haak en groot aas. Ik heb niets zien bovenkomen, maar er moet dus wel grotere vis te vangen zijn. Een half uurtje in de schemering werpen met een plug leverde niets op.

Ik heb drie maal gevist vanaf het westpiertje: tweemaal overdag en eenmaal in de avond. Overdag is er nauwelijks grote vis te verwachten. Wel is er heel veel kleine vis in vele soorten te vangen.

Zowel op de bodem met een paternostertje met kleine haakjes als met de bombetta heb ik een stuk of tien lipvissen (Labrus bergylta of Symphodus bailloni of Centrolabrus exoletus, ze zijn een beetje lastig uit elkaar te houden) en in totaal drie nieuwe soorten aan m’n lijstje kunnen toevoegen.

Het was wel zaak de hengel in de hand te houden en regelmatig te slaan op aanbeten, want anders plukten de visjes de ter plaatse aangeschafte ‘koreaantjes’ -dezelfde als in Frankrijk, alleen véél goedkoper!- schoon van de haak. Op diverse plekjes gehaakt ving ik de lipvisjes.

Overgeschakeld op de bombettamethode met een reepje inktvis ofwel een koreaantje, ving ik minder lipvisjes maar wel de twee andere soorten, de roze grootoogtandbrasem (Dentex macrophthalmus) en de zwartkopzeebrasem (Diplodus vulgaris).

Harders!

In het kleine riviertje, Rio Piles, dat aan de rand van het grote stadsstrand eindigt in een heel kleine Ria, barst het van de (diklip)harders en niemand vist er op. Ik heb dit één keer bij laag water een paar uurtjes gedaan, totdat het water te hoog kwam te staan en m’n aas -het goedkoopste casinootje wit uit de supermarkt- op was.

Deze hardersessie was erg leuk. Ik ving zeven stuks in pakweg drie uur. Waar je in Nederland je best moet doen om ze aan het eten te krijgen, vechten ze hier om een broodkorst. Er zijn er zóveel, dat ze bij regelmatig stukjes brood voeren in hun voedselnijd blijven hangen.

Gevoelig voor schaduwen waren de vissen wel. De hengel te ver naar voren houden bij een inworp, kon al vis verjagen. Het water in het riviertje was dan ook helder en zelden dieper van een meter. De schaduw van een grote meeuw kon drie vierkante meter harder laten schrikken.

De hindernis ter plekke was opnieuw een stalen reling. Achter je is er een fiets- en wandelpad. Een langswandelend oud echtpaar sprak me aan en zei dat er verderop véél grotere rondzwommen.

Ik vond het formaat op dit plekkie eigenlijk wel prima. De grootste was rond de 50 centimeter en de kleinste tegen de 40 centimeter.

De gevangen vis moest ik, immers schepnetloos, aan de lijn optillen en over de reling zien te krijgen. Het is bij alle vissen gelukt.

Ik heb ruim twintig keer misgeslagen omdat een horde harders met z’n allen op m’n korstje dan wel vlokje dook. Ook hier gold op sommige momenten dat, als ik zou wachten op het ‘goede’ moment, de haak gewoon kaal zou zijn gegeten. het was af en toe aanslaan op goed geluk.

Andere aanbeten waren wel heel mooi te volgen en enkele vissen wisten de slipafstelling te bereiken. Het zal nog wel even duren voordat ik zoveel harders in een sessie ga vangen; ik heb er van genoten.

Hier een filmpje dat Petra maakte. Het is één take van een minuutje geworden. Die tijd kostte het om harder numero zes te vangen. Helaas was door de sterke zon het schermpje van de camera slecht te zien, zodat slechts het begin en eind informatie aan de kijker biedt.

Wel kun je goed zien hoeveel harders er daar eigenlijk rondzwemmen. De blooper aan het eind heeft de vis geen fatale schade opgeleverd.

De rotsen en de Ria

De laatste vakantievissessie was die met Manel. Hij is specialist in de visserij aldaar en op zijn blog krijg je een mooi inkijkje in de methodes en vangsten. Oppervlaktepluggen en shads zijn z’n voornaamste wapens.

Hij stelde voor om in de buurt van het prachtige playa de las catedrales te gaan vissen. Twee van z’n maten gingen ook mee.

Na een klim langs een kleiig steil wandje kwam je een meter of tien lager op de rotspartij terecht die je, afhankelijk of je een waadpak en schoenen met spikes bij je had, tot ongeveer 100 meter van de kant kunnen leiden. Er was ongeveer twee uur vistijd voordat het opkomende water de begaanbaarheid weer onmogelijk zou maken.

De mannen visten met oppervlaktepluggen, het meest in de buurt wat ik bij me had was een Rapala Subwalk van zeven centimeter. Er stond nauwelijks wind, wat op zich prettig was, maar het was uiteraard wel slecht voor de vangst. Er werd op deze stek, hoe mooi ook, door niemand van de vissers -en dat waren er meer dan wij met z’n viertjes- werd er iets gevangen.

In praatjes tussendoor met ‘handenvoetenengelsspaans’ vertelde Manel veel dingetjes over de rotsen en tijdens het sterkeverhalenrondje over gedane vangsten kwamen ook hier tegenvallende berichten over de zeebaarsvangsten van de afgelopen jaren. Vooral dit jaar was tot nu toe erg slecht; nauwelijks grote vissen.

Hier lijken de resultaten van overbevissing van zeebaars ook zichtbaar te worden, dom, dom, dom! Op de vismarkten in de diverse stadjes die we hebben gezien, lagen hier en daar toch echt wel prachtige grote zeebaarzen, maar het merendeel van de tentoongestelde vissen was klein.

Na een kort overlegje werd besloten te verkassen naar een echte Ria: de Ria de Ribadeo.

Een Ria is een brakke rivermonding waar het getij vrij spel heeft. We splitsten omdat er geen plek was voor vier man vissend in hetzelfde stuk. Manel en ik gingen een stukje stroomopwaarts, terwijl de andere twee het in een kleine baai gingen proberen.

Al snel ving Manel een baarsje aan z’n oppervlakteplug. Ik kon nu pas goed zien hoe prachtig hij het aasje met kleine zigzagjes langs het oppervlak wist te trekken.

Inderdaad, een ideale visserij voor de nog ondiepe oevers vol met stenige oevers. Het water begon mooi op te komen.

Ik wilde het met een zinkende bombetta met een paar rubberen deltavisjes proberen, en na twee worpen bleek dat de bombetta tijdens het binnendraaien al snel naar het oppervlak kwam. Met een loodje erbij bleef hij dieper lopen, maar ik denk ook dat de lompe plons bij het neerkomen niet veel goeds heeft gedaan.

Het was een leuke ochtend vissen, ondanks dat er nauwelijks iets is gevangen. Het waren mooie plekken om een paar uur te toeven samen met een stel mooie sportvissers. Manel, bedankt! Als je ooit hier op de pier wilt komen vissen…

Een ideale manier om dit gebied een echte visvakantie te kunnen houden lijkt me mogelijk met een camper als vervoermiddel. Met een mooie voorraad (strand)hengelspul, waadpak en goed schoeisel is dan de hele kust af te zakken en op de meest prachtige plekken vanaf rotspartijen of stranden te vissen. Ook hier springt de vis niet vanzelf aan de haak, maar meestal is de omgeving al prachtig genoeg om een paar uur met een hengel door te brengen.

De foto’s zijn gemaakt door Marc en Petra en de screenshots komen van Google maps.