Een nieuwe poging en opnieuw succes! Maar hoe anders dan eergisteren is het allemaal gegaan…
Bij aankomst in de vroege middag kan ik een groepje van vijf spotten. Niet veel dus, maar ze zijn er. Het duurt even voordat ik de definitieve ‘vaste’ plekje voor deze middag inneem. Ik loop het eerste uurtje vooral wat heen en weer (op ruime afstand) langs het water, gooi op een paar plekjes wat voer en blijf hier en daar zitten een paar minuten zitten kijken of er iets gebeurt.
Een enkele harder scheert af en toe voorbij zonder nou direct op zoek te zijn naar eten. Een groepje nijlganzen blijkt telkens stiekem m’n voerplekjes leeg te eten. Het heffen van de hengel is gelukkig genoeg om ze op het voerstekje voor m’n neus te weg te houden.
Vandaag vervangt de spinhengel (drie meter) de uitrusting van eergisteren. Dit spul vist toch net wat strakker en gecontroleerder, vooral met de nog steeds stevige wind. De montage is hetzelfde als eergisteren, behalve een nét iets kleiner en dus lichter haakje. Dan zal het aasje weer ietsje minder onnatuurlijk door het water zweven, want het zal iets minder snel zinken. Je kunt als visser eindeloos blijven prutsen op details ;-). Ook het aas en voer (twee witbroden en wat kattevoer) is hetzelfde, aangevuld met een nieuw geurtje.
Na ruim twee uur voeren en loeren, begin ik het een beetje op te geven. Er is nog geen fatsoenlijk schooltje harders voorbijgekomen. De hengel is nog niet in actie geweest. Tijdens de wandeltochtjes zie ik af en toe de oplichtende flank van een enkele. Ze zijn er dus wel…maar niet op mijn voerstekje…
Uit verveling stel ik het dobbertje iets dieper af en gooi iets verder dan ‘normaal’ in. Voor ik het weet staat de lijn strak en kromt de hengel onder een flinke brasem. Ah..er is dus wel vis aanwezig. Nouja, dan maar even brasems vangen in het zonnetje. De tweede komt ook al snel, de derde laat wat langer op zich wachten. Mooi, die school is dus weer op doortocht.
De hengel gaat weer aan de kant, het dobbertje alvast terug naar ‘standje’ harder. Met dit weer is het beter toeven onder een boom aan de waterkant dan binnen, dus ik besluit het nog even aan te zien.
Verborgen achter het gras blijf ik stug kleine beetjes voer gooien en de nijlganzen op afstand houden. En dan ineens…een grote schim die gulzig door de broodwolkjes zwemt! En nog een… en nóg een: drie harders doen zich volop tegoed. Ze doen vandaag Hit and Run!
Voorzichtig blijf ik kleine beetjes lokvoer gooien en de vissen bekijken. Zo gauw er voer in het water is geland, komen ze er op af en zuigen de brooddeeltjes naar binnen. Na deze ‘eerste ronde’ komen ze nog een paar keer nascharrelen voor overgebleven stukjes. “Wat snel! Maar het is nu wel tijd voor een vlokje met een haakje”, denk ik zo en de hengel komt weer in actie.
Snel een lepeltje voer te water en gelijk daarna het dobbertje, zodat mijn vlokje hierbij zou lijken te horen. En dan nog een paar lepeltjes voer om de hebzucht van de harders nog wat aan te wakkeren. Bij het derde inworp is het raak. De vis pakt het vlokje, m’n hand gaat naar de hengel… en de vis spuugt het weer uit. Maar dan…de vis pakt hetzelfde vlokje nóg een keer. En houdt de bek nu wel dicht. Dat had ik nou niet verwacht… Wederom die slow motion ervaring van die split second…. Aanslaan en hangen!
Deze vis lijkt sterker dan die van eergisteren en spreekt af en toe de slip aan, maar een lange run blijft uit. Ook hier is geduld de schone zaak: gewoon rustig de harder laten zwemmen en heel langzaam de lijn binnen halen. Het lukt me nu het laatste stukje van de dril ‘redelijk’ op film vast te leggen.
De vis laat zich verder zonder problemen naar het net dirigeren. Het is toch weer een mooie. Deze krijgt wél een lintje en blijkt 62 centimeter lang.
Het is rond half zes. Het uurtje dat ik vervolgens nog aan de waterkant zit, levert geen vis meer op, ook geen brasem. Opnieuw een heerlijk en leerzaam middagje: ook bij harders moet je dus altijd alert zijn op Hit and Run acties. En je mag tussendoor best eventjes brasems vangen 😉
Groeten!
Marc
Vissen met Marc 
Posted on 6 augustus 2015
0