8 april Zuidpier Maar weer eens achter de gul aan

De eerste fatsoenlijke gul moet dit jaar nog door mij worden gevangen, dus doe ik vandaag maar weer eens een poging. De elleboog denkt het wel aan te kunnen. Er is lekker weer voorspeld: twee tot drie Bft westelijke wind en zonnig en ook nog droog.

De lezende visser denkt nu, dit zijn toch geen topomstandigheden en condities om gul te vangen? Inderdaad, maar ik had er gewoon grote zin in. Dus ook niet een paar platvisonderlijntjes in de tas geduwd? Nee, gul of iets anders van een beetje formaat, dat is het doel. (Nouja, er zijn wat bombetta’s meegegaan, maar het water was dankzij het gebagger van onlangs nog veel te troebel, dus die zijn de tas niet uit geweest.) Pieren en diepvriesmesheften zijn het aas van de dag.

Nicolas had ook visplannen maar gaat het eerst bij de sluizen proberen. We houden elkaar per sms op de hoogte.

Vandaag geen auto, zoals vroegâh ga ik met de bus. De ‘reisset’ gaat weer mee: de strandhengel Shimano Beastmaster en de karperhengel Spro Top Traveller Carp, samen in een koker. Samen met de de molens en de rest past dit alles makkelijk in de rugzak, geen gezwabber met lange stokken op straat. Vol goede moed start de sessie rond 12:30 uur. Laag water valt rond 13:05 uur en hoog water rond 17:16 uur.

De bedoeling is om de karperhengel in de hand te houden. De hengel is eigenlijk te licht om hier op een passieve manier als strandhengel te gebruiken. Eigenlijk wil ik ‘m pas gebruiken als ik een keer beet aan de passief geviste strandhengel heb gehad.

Want dan kan het zijn dat er een schooltje gullen ‘voor de deur’ zit. Met die klaarliggende hengel kun je snel weer ingooien, want een schooltje is ook snel weer voorbij. Het leukst is natuurlijk ook om de aanbeet ‘vanaf het begin’ mee te maken en bijna te weten dat-ie komt.

Op de ABU 806 op de karperhengel zit 15/00 gevlochten lijn met een ruim drie meter 46/00mm nylon ervoor met daaraan natuurlijk de haak en het gewichtje in een soort dropshotmontage.

Het is heel rustig op de pier. De kop staat ouderwets vol en voor de bocht zitten enkele (plat)vissers (nog wat gevangen na het verkassen, Bram?), maar ik heb zowel links…

…als rechts…

…de hele middag geen buren. Dat is wel eens anders.

De passieve hengel is natuurlijk het eerst ..eh, actief. Helaas meteen een vastloper bij de eerste draai. De tweede montage gaat gelukkig wat langer mee. Een paar worpen geen aanbeet. Ik ga toch maar met de karperhengel vissen. Dan kruipt de tijd wat sneller. Twee worpen ermee blijven visloos.

Dan komt IJZZV’er Paul aangereden. Tijdens de babbel staat de karperhengel ook afgesteund tegen het fietsje en dat blijft, dankzij de weinige wind, de rest van de middag zo. Onder het motto “Eens zien wat je daarmee binnen kunt krijgen. En laat het er eerst maar aan komen”.

Een dik kwartier later rijdt Paul door naar de kop van de pier. Even later krijg ik een SMS-je van Nicolas: “Stil hier…”.
“Hier ook heel stil…”.

De telefoon zit nog niet in m’n jaszak of ik zie de beastmaster horizontaal vertrekken richting Engeland.

Een prachtige aanbeet en m’n reflexen doen het nog prima. In een fractie van een seconde sta ik met een kromme beastmaster een lekker bonkende gul binnen te draaien. Alles gaat goed en met hulp van een golfje kan ik ‘m op een steen trekken. Ja, da’s een mooie, beide haken van de pennelrig in z’n bek.

Ik moet naar beneden om de vis op te halen; op deze plek is, met beleid, goed af te dalen. Langzaam maar zeker lukt het allemaal en de beloning bestaat uit een gul van 54 centimeter.

Het is kwart over twee. M’n dag is wat mij betreft nu al geslaagd en er gaat natuurlijk een sms-je naar Nicolas.

Paul komt terug van de kop. Geen berichten om te gaan verkassen. We babbelen nog wat en daar gaat de karperhengel. Ook hier flinke weerstand. Het gulletje (30 centimeter) dat uiteindelijk bovenkomt, heeft de 2/0 haak echter diep in de zij, nét achter de borstvin.

Nicolas arriveert, maar blijkt geen gullenspullen te hebben meegenomen. Het is haring of schar vandaag voor hem. Hij verkast dus naar een stek voor de bocht en Paul vertrekt ook.

Als ik rond 18:30 uur naar huis ga blijkt Nicolas een flinke tas scharren en grote botten te hebben gevangen. Hij staat de vis dan inmiddels met een spinhengeltje, een tweehaaks paternoster en een 30 grams loodje te vangen. Dropshotten op platvis, het kan allemaal op de pier! Je hoeft alleen maar het goede moment te kiezen ;-).

Terug naar mijn verhaal. De vloedstroming begint er rond 15:00 in te komen. Het blijft mooi de kleuren van de stromingen in het water te zien.

Ineens schiet de karperhengel weer in standje horizontaal en met een snoekduik weet ik het handvat te pakken. Echter, geen weerstand meer…

Snel binnendraaien, beazen en weer ingooien. Nog geen vijf minuten later vertrekt de karperhengel opnieuw en nu sta ik er naast. Een nog kleinere fractie van een seconde is slechts nodig om de hengel te pakken.

Stevig gebonk verraadt een mooie vis. De hengel gaat goed krom en heeft moeite de vis te sturen. Helaas gebeurt het onvermijdelijke, de boel raakt vast tussen de stenen.

Gelijk de druk van de lijn halen en rustig wachten; het enige goede dat je kunt doen. De gul zal zich (mogelijk) weer loszwemmen.

Al na een paar seconden voel ik de vis trekken, maar zit nog steeds vast. Geduld en beheersing zijn schone zaken in deze. De druk weer van de lijn en wachten. Na een hele lange minuut begint de vis ineens weer te zwemmen. Zo snel mogelijk draaiend als mogelijk, krijg ik de vis nu wel boven en met hulp van een golfje op een steen. Ook deze afdaling verloopt succesvol en de gul van 53 centimeter is zeer welkom. Het wordt een fraai dagje op deze manier ;-).

De elleboog begint echter praatjes te krijgen en gaat aan het zeuren. Bij het schoonmaken van de vis snij ik me in m’n vinger. Bij de laatste opruiming zijn de pleisters ‘eventjes’ uit de rugzak verdwenen en liggen thuis op tafel… Een reepje krantepapier dan maar…

Een uur later mag de arme elleboog voor het laatst van de dag aan de bak, met de strandhengel. ‘Gelukkig’ is het slechts een kleintje, pakweg 35 centimeter. De aanbeet was dan weer wel de moeite waard qua visuele stimulatie.

Die fatsoenlijke gul is dus gelijk maar in tweevoud gekomen. Vijf aanbeten, vier stuks. Meer dan genoeg voor mij voor een heel fijn middagje gulvissen.

Ik mag van de elleboog morgen best weer gaan vissen, als het maar met een spinhengeltje is. Ik heb een ideetje…

Groeten!
Marc

ps. Na een nachtje slapen zegt de elleboog dat het beter is toch maar op een andere manier van de zon te gaan genieten.