29 november 2016 Zuidpier Gul of gladiool

Posted on 29 november 2016

2


Vandaag geen gepeuter op de vele kleuterwijtingen die er momenteel rond de pieren -eigenlijk langs de hele Nederlandse kust- zwemmen, maar een poging op een -liefst maatse- gul. De omstandigheden zijn niet ‘je-dat’: laag water rond 11:40 uur, zeer weinig wind en blauwe lucht. De temperatuur zou rond het vriespunt hangen, maar daar is weinig van te merken. Het is gewoon lekker weer om lekker buiten te zijn.

Er staat weinig stroming als ik rond laag water net voor de kop van de pier begin met vissen. De stroom zal over een ruim uurtje gaan inzetten. Het is hoog water rond 15:46 uur. Twee hengels, steentje als gewicht aan een breeklijntje, één haak, een sliert pieren afgemaakt met een stukje tap. Simpel op de gul.

Stond ik vorige keer naast een kleine alk te vissen, deze keer blijkt er een ijsduiker aan de binnenkant zijn buikje vol te vreten (met wijting, denk ik?). Hij duikt dat het een lieve lust is en de vele fotografen schieten plaatjes voor hun verzameling. De vogel blijft voor mijn cameraatje nét iets te ver weg.

img_3255-ijsduiker

De stroming komt er in en ik loop nu niet meer van m’n hengels weg. Die beuk kan nu elk moment komen.

img_3242-zonnetje

Het vertrouwen zakt echter gestaag. Zelfs na ruim 20 minuten komt het aas nog steeds ongeschonden naar boven. De paar collega’s die ik in de gaten kan houden, zie ik ook niks vangen.

Tijdens een toevallig gesprekje met een ‘oude’ bekende (Hoi Sijmen!) uit Utrecht trilt een hengeltop dan eindelijk wegens belangstelling voor het aangebodene. Het is helaas geen voorbode van die nietsontziende beuk. Na indraaien blijkt een zeedonderpadje zich een piercing door de rugvin te hebben aangemeten.

zeedonderpad

De stroming neemt toe, het hoogste punt nadert. Het aas komt echter nog steeds ongeschonden terug. Maarja, er kan nog steeds elk moment een hongerig schooltje langskomen, dus ik kan niet anders dan in constante staat van paraatheid in het zonnetje blijven staan. Op de kop wordt nu een gulletje gevangen. Nog effe doorzetten, dan kom je aan de beurt.

Maar aan de volharding komt een keer een eind, nu ingeluid door een knorrende maag. Tijd om te vertrekken. De gladiool is binnen, volgende keer weer ’ns een gul.

Groet!

Marc