Vandaag heb ik al veel te snel het gevoel dat ik meer mezelf dan de vissen voor de gek aan het houden ben en ik houd het halverwege de wedstrijd voor gezien. Er zijn op dat moment, voor zover ik weet, twee postzegeltjes gevangen op het hele parcours, vandaag 14 man sterk. Een keertje geen vrolijk succesverhaal.
Het is precies de laatste dag van het weekje winter, met stabiele (dat wel) doch ongunstige omstandigheden voor de zeevisserij. Het sterk afkoelende water wordt zeewaarts gedrukt en laagwater is dus extra laag. Veel leven in het water zoekt nu warmere plekken op.
We vissen de wedstrijd tijdens dit ongunstigste moment in het getij. Laagwater om 12:14 en hoogwater om 16:39 uur. Oftewel, de eerste twee uurtjes en het laatste uur zijn tussen 10:00 en 15:00 uur de momenten waarop er wat stroming in het water zou kunnen zitten, met hopelijk volop actieve hongerige vis…
Ik krijg nummertje 29 vandaag, en dat is alweer een stuk vóór het laagwaterhek. Slechte ervaringen hier voor mij, maar vorige keer kwam hier de winnaar vandaan die al z’n scharren na een bijna onderhands worpje ving. Dus eh..nouja, we gaan het zien. Het water staat wel héél laag…
Het vriest zaterdagochtend nog een paar graden. De oostenwind is kracht vier tot vijf Bft en blaast dus mooie bochten in de lijnen. Met twee hengels zo ver weg mogelijk vissen is vragen om problemen met verwarde lijnen (geen zin om lijnen uit de knoop te halen bij deze omstandigheden), want het parcours is niet al te ruim uitgezet. Verder is dit ook niet echt de plek waar je gul mag verwachten. Dat wordt dus niet al te ver weg vissen met kleine haakjes voor een visje…
Maar helaas, het aas komt bij iedereen die ik kan zien van elke afstand aan elke soort onderlijn vrijwel ongeschonden boven. De vangst van de eerste vis, een botje van 15 centimeter aan het begin van het parcours gaat rond als een lopend vuurtje. De tweede vis is een schar van 18 centimeter, twee plaatsen verderop. De zeester die ik bovendraai weet zich voor de kant nog te lossen. Het is gewoon schrale visserij.
“Als ik om 12:00 uur nog geen vis heb, stop ik er gewoon mee. Dit is kansloos”, gaat er na een uurtje vissen door m’n hoofd. Ik heb het niet eens koud, het is puur een gevalletje ‘geen motivatie’. Ik weet de zaak nog ietsje te rekken door om 12:00 uur nog één keer in te gooien. “Maar als deze pieren wéér ‘als nieuw’ bovenkomen is het klaar. Dat laatste uurtje zal vandaag voor mij het verschil niet maken”. Ik hoop natuurlijk op die ene bot van 35 centimeter, maar die is even ergens anders.
Het kansloze gevoel is nu echt sterker dan ik en ondanks het eindelijk een keertje tegenkomen op de pier van een vogelende oud collega (Hoi Mark! Nog wat moois gezien?), houd ik me aan m’n eigen belofte en pak voor het eerst tijdens m’n ‘wedstrijdcarrière’ voortijdig in.
Natuurlijk, tijdens een wedstrijd moet je het doen met de plek en de omstandigheden van de dag en als je op een dag als vandaag ‘per ongeluk’ een paar visjes vangt zit je al goed. Maar ik stond gewoon niet lekker te vissen en had eigenlijk ook helemaal geen zin om ‘een paar visjes’ te vangen.
Na afloop blijkt de totale vangst van vandaag vier stuks te zijn. En inderdaad, die ene grote bot is inderdaad ergens anders en beslist met z’n 37 centimeters in de laatste draai de hele wedstrijd: winst overall én De Grootste Vis. Tromp Gefeliciteerd! Jan, dank voor het regelen van het aas! De uitslag volgt op de website van de IJZZV.
Achteraf dus niet eens zo’n heel slechte keuze gemaakt, hoewel het er nou ook niet eentje is om trots op te zijn. Ik heb vooral zin in de lente..
Groet!
Marc
Vissen met Marc 
Posted on 3 maart 2018
0